Mag het kind kiezen waar het wil wonen?
Moet je het aan je kind overlaten om te kiezen waar het wil wonen na de scheiding? Ligt die vaerantwoordelijkheid niet bij jullie zelf? En hoe voorkom je dat je kind zich niet gehoord voelt?
Laat jouw kind ander gedrag zien? Merk je bijvoorbeeld dat je kind minder goed slaapt, lang kan piekeren, regelmatig huilt of vaak sneller boos is? Dan kan ik mij goed voorstellen dat je hierover zorgen hebt. Immers wil jij je kind graag gelukkig zien en als we gaan scheiden, dan willen we toch het beste voor ons kind. We willen ons kind zoveel mogelijk beschermen tegen de negatieve gevolgen van de scheiding. In dit blog vertel ik je hoe jij er voor je kind kunt zijn.
Wanneer je gaat scheiden, dan doe je er waarschijnlijk van alles aan om het zo goed mogelijk te regelen voor je kind. Dat je kind rondom de scheiding even uit balans raakt is eigenlijk goed nieuws. Ik zal je vertellen waarom. Wanneer je ouders gaan scheiden, dan staat je wereld even helemaal op zijn kop. Wie gaat er verhuizen? Kan ik nog wel op dezelfde school blijven? Hoe moet het met vriendjes? Waar ga ik wonen? Zoveel vragen en zorgen. Je kind heeft zelf nauwelijks regie en krijgt heel veel veranderingen te verwerken. Logisch dat dit iets met je doet.
Bovendien kost dit jullie zelf natuurlijk ook behoorlijk wat energie. Misschien is er veel ruzie, of een koude oorlog. Zelfs wanneer het lukt om je kind hier buiten te houden, voelen ze dit feilloos aan. Helemaal niet gek dus, dat je hier even van uit balans raakt. Ook als je kind bent.
De komende tijd schrijf ik meer van deze blogs, wil je een seintje krijgen als het volgende blog online is? Laat hieronder jouw gegevens achter.
Je krijgt dan maximaal 10 keer per jaar de meest belangrijke informatie over scheiden, kinderen, co-ouderschap van mij. Ook krijg je als eerste een uitnodiging voor bijvoorbeeld gratis sessies ‘Sparren met de PRO’.
Kinderen kunnen hele grote zorgen hebben over kleine dingen. Bijvoorbeeld of ze bij papa ook een fiets krijgen, of hun knuffelbeer ook mee mag logeren bij mama. Of dat ze hun cadeautjes die ze voor hun verjaardag krijgen wel mee mogen nemen naar de andere ouder. Ook kunnen kinderen hele grote (mensen) zorgen hebben. Zorgen waar we als ouders vaak liever ons ogen voor willen sluiten, omdat het ons raakt.
Zo denken bijvoorbeeld heel veel kinderen dat de scheiding hun schuld is (en bijna alle ouders die ik spreek, denken dat hun kind deze gedachte niet heeft). Er zijn ook veel kinderen hun ouders niet nog meer willen belasten met hun zorgen. ‘Papa of mama heeft het al zo zwaar’. Ze gaan daardoor als het ware voor hun ouders zorgen. Ze willen hen gelukkig zien. Veel kinderen hebben last van schuldgevoel. Willen niet aan zichzelf of de andere ouder toegeven, dat ze het heel leuk hebben gehad bij papa of mama. Dat is immers zielig voor de ander en kan zelfs als verraad voelen. Of ze gaan lelijk praten over de andere ouder, omdat ze daarmee het gevoel hebben hun andere ouder te steunen. Zomaar wat voorbeelden van hoe kinderen het gevoel kunnen hebben te moeten manoeuvreren tussen beide ouders.
Wij kunnen dat soort uitingen van loyaliteit zien als liegen, of we betichten onze ex van liegen.
Soms gaan ze de perfecte modelkinderen spelen. Er zijn natuurlijk ook kinderen die er echt niet zoveel last van hebben. Bijvoorbeeld omdat ze van nature heel optimistisch zijn ingesteld. Echt, lastig gedrag is eigenlijk heel erg fijn. Je weet dan, dat je kind niet voor jou zorgt en om jouw hulp durft te vragen. Je kind durft zich te uiten. Soms misschien op een wat onhandige manier, maar hé…. daar zijn het kinderen voor. Het is aan ons, om hen om te leren gaan met alles wat lastig is in het leven.
Dat je kind het lastig heeft tijdens de scheiding is eigenlijk heel normaal en gezond. Maak je hier dus ook niet direct zorgen over. Heb vertrouwen in je kind.
Wanneer jouw kind zich goed door de scheiding heen heeft geslagen, maar het pas veel later moeilijk krijgt is ook niet gek. Jouw kind heeft dan (vaak onbewust) gewacht met haar eigen verwerking, totdat daar meer ruimte voor kwam.
Wanneer je merkt dat je kind meer dan normaal piekert, moeite heeft met slapen of op een andere manier laat zien dat het ergens mee zit, dan is het belangrijk om je kind te laten weten dat dit heel normaal is. Dat dit er mag zijn. Dat het normaal is. Je kunt dat zo aanpakken:
1. Wees emotioneel beschikbaar. We hebben het allemaal druk en zij vaak afgeleid. Zorg ervoor dat je kind bij jou terecht kan en dat het weet dat je dan echt aandacht hebt. Dat kun je doen door te benoemen wat je ziet (wacht dus niet altijd af tot je kind bij jou komt) en vraag of het klopt. Bijvoorbeeld ‘Ik zie je dat je de laatste tijd moeite hebt met slapen, klopt dat?’
2. Leer je kind om gevoel, gedachten en emotie onder woorden te brengen. Dat kun je doen door empathisch gissen. Hierbij verplaats jij je, in wat je kind mogelijk kan denken, voelen en ervaren. Je verplaatst je in je kind en gaat samen op zoek naar de woorden die het best passen. ‘Zit je hoofd vol in de avond en kun je je gedachten niet stoppen?’
Je kunt hier verdiepende vragen over stellen. Waar voel je dat? Waar merk je dat aan? Wanneer heb je dat minder? Zo kun je steeds beetje voor beetje achterhalen wat er speelt.
3. Wanneer je met je kind op onderzoek bent naar wat er gebeurt, is het belangrijk dat je alles wat eruit komt ook erkent. Alles mag worden verteld en je beloont alles. Je hoeft het er niet mee eens zijn, maar je kunt wel bekrachtigen dat je kind het zo voelt of ervaart. Ga niet in discussie. Op dit punt is het belangrijk dat je gevoelens valideert door te zeggen ‘ik kan me goed voorstellen dat het lastig voor je is’ of ‘heel veel kindjes van gescheiden ouders hebben dat’ of bijvoorbeeld ‘Het is helemaal niet gek dat je daar verdrietig van wordt’.
Wil je hier meer over weten? Regelmatig host ik Facebook Live Events, of houd ik gratis groepssessies Sparren met de PRO. Like onze Facebook pagina of wordt lid van de groep om op de hoogte gehouden te worden.
Wanneer je kind zich gehoord en begrepen voelt en beter de gedachten onder woorden kan brengen is het meest belangrijke werk al gedaan. Immers kun je heel veel aan, als je weet dat je er niet alleen voor staat. Als je de warmte en veiligheid voelt van je ouder(s) op wie je altijd kunt rekenen. Soms is er geen oplossing voor dingen en dat is ook ok. Hoe moeilijk dat voor sommige ouders ook is. Je kunt niet voorkomen dat je kind vervelende dingen mee gaat maken. Je kunt wel je kind helpen met lastige dingen om te gaan. Dat is een super waardevolle vaardigheid., waar ze de rest van hun leven profijt van hebben.
Andere dingen zijn wel op te lossen. Zo kan het belangrijk zijn om sommige gedachten echt te ontkrachten (bijvoorbeeld wanneer je kind denkt dat het de schuld is van de scheiding), de verantwoordelijkheid daar neer te leggen waar het hoort (financiële zorgen bijvoorbeeld zijn voor grote mensen en niet voor kinderen) of om praktische oplossingen te vinden (bijvoorbeeld over speelgoed, vriendjes en sport). Hoe meer jij je kind motiveert om zelf bij te dragen aan het bedenken van oplossingen, hoe beter ze zullen werken.
Belangrijk: Wanneer kinderen gedurende lange periode lastig gedrag vertonen, of écht heel veel last hebben van de scheiding (of andere factoren) dan is het geen schande om hulp in te roepen. Sterker nog, dat kan heel raadzaam zijn. Hetgeen ik in dit blog heb willen overbrengen is dat verandering in gedrag (in beperkte mate) over een overzichtelijke periode niet gek is. Wanneer jij denkt dat er hulp nodig is, of je twijfelt hierover – laat dit blog je dan niet weerhouden om die hulp te zoeken. Dit blog is geen vervanging van persoonlijke hulp.
Vind jij het belangrijk om een manier van communiceren en samenwerken te vinden met de andere ouder? Een manier die niet zoveel energie kost. Waarbij je het gevoel hebt dat je allebei gehoord wordt. Dat levert je direct meer energie op.
Voor je kind is het belangrijk dat ouders geen ruzie maken. Dat is het mooiste cadeau wat jij je kind kunt geven. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik help jou dat voor elkaar te krijgen. Ik help jou een manier van communiceren te vinden, die bij jou past.
Moet je het aan je kind overlaten om te kiezen waar het wil wonen na de scheiding? Ligt die vaerantwoordelijkheid niet bij jullie zelf? En hoe voorkom je dat je kind zich niet gehoord voelt?
Als jullie in een huurwoning wonen en uit elkaar gaan, dan zul je onderling overleg moeten bepalen wie in de woning blijft wonen. Als je getrouwd bent met elkaar, heeft ieder net zo veel recht om in de woning te blijven. Voor samenwoners is dat anders. Wil je weten hoe het zit?
Waar moet je aan denken als je afspraken maakt over de verdeling van de zomervakantie?
Komen jouw wensen wel overeen met die van je kinderen?