Mijn partner houdt zich niet aan onze omgangsregeling

Ik heb de kinderen van Sanne en Richard jaren geleden ontmoet. Slimme, eigenzinnige en lieve kinderen. Ik heb deze ouders begeleid toen ze uit elkaar gingen. Ze hadden het heel moeilijk, maar een ijzersterke wil om het goed te regelen voor hun kinderen. Het is hen gelukt uit de rechtszaal te blijven. Dat was toen het hoogst haalbare. Een goede samenwerking realiseren was toen nog te vroeg.

Als ik Richard vraag of zijn kinderen soms handig gebruik maken van het gebrek aan communicatie antwoord hij met ‘ja. Bij hun moeder komen ze met veel dingen weg. Dat is de reden waarom de kinderen minder vaak bij mij willen zijn. Ik ben strenger,’ vertelt hij. Ze willen ook nog wel eens een situatie in hun voordeel uitleggen. Omdat het contact tussen Richard en Sanne beperkt is tot een minimum moeten ze het over en weer doen met wat de kinderen hen vertellen.

Ik vraag hem of hij het gevoel heeft dat hij de controle verliest. ‘JA!’

Ik vraag hem of hij zorgen heeft over het welzijn van zijn zoon. ‘JA! Basje heeft het moeilijk met de scheiding en begint te puberen.’ Als Richard nu niet ingrijpt is hij bang dat het mis gaat. De omgangsregeling moet worden nagekomen.

Ik vraag hem hoe het zou zijn als hij met Sanne samen zou kunnen praten over het welzijn van Basje. Of het verschil zou maken als ze samen een plan van aanpak hebben. Hun ervaringen kunnen delen.

Dat zou fantastisch zijn, denkt hij hardop. Maar hij heeft niet het idee dat dat nog mogelijk is. Immers moet altijd alles op de manier van Sanne. Zij wil precies bepalen hoe de kinderen opgevoed moeten worden. Ze bemoeit zich dan ook regelmatig met de kinderen als ze bij Richard zijn. Ze wil alle controle houden.

‘Los je dat op door de omgangsregeling te veranderen?’

“Kinderen komen tot rust, wanneer ouders hun verantwoordelijkheid nemen.”